„Witkacy 1939 – o zaniku uczuć metafizycznych”
W 80. rocznicę śmierci Stanisława Ignacego Witkiewicza – malarza, rysownika, fotografa, powieściopisarza, dramaturga, krytyka sztuki i filozofa – którego teoria estetyki jest jedną z najbardziej znaczących w teorii sztuki polskiej XX wieku, na Scenie Kameralnej Opery i Filharmonii Podlaskiej gościł spektakl „Witkacy 1939 – o zaniku uczuć metafizycznych” według scenariusza i w reżyserii Andrzeja Pawłowskiego, w scenografii Zbigniewa Romana.
W rolę Witkacego wcielił się Michał Breitenwald, znany polskiej publiczności przede wszystkim z małego ekranu. Wygłosił manifest artystyczny autora teorii Czystej Formy, będący kolażem pism filozoficznych i literackich Witkacego oraz regulaminu Firmy Portretowej malarza. Upadek sztuki i koniec metafizyki – te dwa wątki zaprzątały myśli Witkacego i, obok intensywnego, burzliwego życia, nadwyrężały mu nerwy. Mając w pamięci obraz Rosji ogarniętej rewolucją popełnił samobójstwo na wieść o wkroczeniu wojsk sowieckich na teren Polski. Był to krok wynikający z jego doświadczeń i ze stosunku do rozwijającego się totalitaryzmu, który w swoim języku artysta nazywał „zanikiem uczuć metafizycznych we współczesnym społeczeństwie”. Bardzo się go obawiał i dawał temu wyraz w swojej twórczości teatralnej i literackiej.
Relacja fotograficzna ze spektaklu znajduje się na naszym fotoblogu.